Bursaspor’dan Alinur Aktaş’a ziyaret

herkes konuşuyor ama belediye olmasa bursasporun değil sahaya çıkması öğlen yemeğine koyacağı ekmeği ve suyu bile yok.
belediye destek verse bir suç, vermese başka bir suç.
çok kişiye göre destek vermeli. ancak ben tam tersini düşünüyorum. hükümet ya da belediyelerin görevleri taraftarın gönlünü hoş etmek değil.
kulüpler bazı zorlukları yaşamalı. kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenmeli.

benzer hataları çocuklarımızı yetiştirirken de yapıyoruz. ”ben görmedim o bari görsün!” zihniyeti ile her istediklerini yaparak onları yarın karşılaşacakları olası zor şartlara hazırlayamıyoruz.

kulüp siyasete gitmesin diyenler bu işin çözümünü de söylemek zorunda.
3 milyonluk futbol kentinin takımı 45 binlik stadında 7-8 bin ortalamaya oynuyorsa. parmakla sayılacak kadar ürün satıyor ve sms atılıyorsa o kulübün gideceği yer ya amatör küme ya da belediyedir.

256 bin nüfuslu alman ligi lideri münchengladbahın tribünlerini başakşehir maçında herkes gördü. 50 binlik statta bir tek boş koltuk yoktu.
adamlar yenilmesine rağmen tribünlerden tepki bir yana stadın dört bir tarafından oyuncularını davet ederek bağrına bastılar.
yine düşmesi 8 hafta önce kesinleşen borisia Dortmund takımını son 8 maçını 80 bin kişiye nasıl kapalı gişe oynadığı hala hafızalarda.
bir an aynı şeylerin bursa da yaşandığını ve buna bursa tribünleri ve yerel medyasının koyacağı tavrı hayal edin.

işte adamlarla aramızdaki futbol kültürü farkı.
onlar futbolu eğlence. takımlarını da kendilerinden bir parça olarak görüp sonuna kadar sahiplenirken,
biz ise futbolu adeta savaş. galibiyeti her şey, mağlubiyetleri dünyanın sonuymuş gibi. takımımızı ise kazanırsan bendesin kaybedersen şeye! kadar yolun var! mantığıyla bakıyoruz.
tabi sonucunda da onlar aya, biz yaya…