Yandı gülüm olanlar oldu!

Hep söylüyorum, ‘seyircisiz maç’ gazı kaçmış, içenin için ferahlatmaktan uzak tatsız Uludağ gazozu gibi! Çünkü tribün gürültüsü futbolun, rengi ve de keyfi…

Uzun bir zamanın ardından Timsah Arena’yı bu kadar ıssız ve sessiz gördükten sonra anladık ki; yıllar sonra böyle bir atmosferde tatsız-tuzsuz-zevksiz bir oyuna tanık olacaktık Bursa’da.

Belli ki; 23.7 yaş ortalamasıyla ligin en genç kadrolarından birine sahip konuk Ankaraspor’un topladığı 35 puanla şimdilik ne düşme endişesi var ne de ilk 6 arasına sıkışıp Play-Off’a kalma hevesi…

Langırttaki gibi 4’lü savunma, 5’li orta saha ile yerlerinde çakılı çizgi halinde oynayan başkent temsilcisi ileride sürekli kanat değiştiren Berk Karadağ ile skor arayan bir rakipti.

Böylesine bir şablonla bir zamanların Osmanlıspor’u Mavi Beyazlılar ‘hani direnirsem, bir tanede kıstırırım belki’ anlayışı ile oyuna atıldı.

İsmail Ertekin’in öğrencileri ilk yarı boyunca kora-kor mücadeleci bir yapıdaydılar ama Yeşil Beyazlıların koşuşturması rakibine göre üstün oynar gibi görülmekten öteye gitmedi. Hal böyle olunca iki takımın kalecisi de top tutmadan-yere yatmadan ütülü kazakla soyunma odasına gittiler.

Bunda hiç şüphe yok ki; sakatlanan Enver Cenk Şahin’in 20. dakikada oyundan erken terhis olması etkili oldu. Çünkü kaptan Enver bu takımın şimendiferi, hem oynuyor hem de arkadaşlarını oynatıyor…

Her zaman olduğu gibi ikinci yarıya Bursaspor yine tempo yaparak başladı ama hani ‘yağmur berekettir’ derler ya yoğun yağışa rağmen Timsah’ın oyununda ne hareket görebildik ne de bereket!

İki kenar bek güçsüz müydü bilemem ama ne bindirdiler, ne de rakip 18’de boş gezenin boş kalfası gibi gezen Hasan Sabri’ye top indirdiler. Üstüne üstlük; Bursaspor’da ne oyun insiyatifi olan ne de takım içi liderliği alan vardı!

‘Al gülüm ver gülüm’ şeklinde seyreden maçın bitimine 5 dakika kala kaleci Deniz yan topta boşa çıktı, meşin yuvarlağı önünde bulan 21 yaşındaki genç Berk doluya vurdu, ‘‘yandı gülüm olanlar oldu’: 0-1…

Son düdük çaldığında ‘YALNIZ TİMSAH’IN DRAMI’ bana Ruhi Su’nun o doyumsuz türküsünü hatırlattı.

Ne diyordu üstat:

ANKARA’NIN TAŞINA BAK

GÖZLERİMİN YAŞINA BAK!