Bize borçlusun Batalla lütfen..

İlk maçını hatırlıyorum. Evimizde Ankaragücü ile oynuyorduk. 2009-2010 sezonu 3. hafta karşılaşmasıydı. 2 hafta geçmiş ama yeni transferlerden biri henüz şans bulmamıştı. Bende dahil etrafımdakiler merak ediyordu. “Hoca al artık şu adamı da görelim.” derken maçın bitimine yanılmıyorsam 20 dakika kadar bir süre kala oyuna girdi. Kimi topa değişiyle birlikte “Bu adam iş yapar” yorumu yaptı, kimi ise çelimsiz fiziği nedeniyle “Yok abi, hoca haklıymış oynatmamakta. Bizim ligde bu adamı ezerler.” deyip dudak büktü. Haftalar geçtikçe lige ve arkadaşlarına alışmaya başlayan bu adam attığı 8 gol ile tarihimizdeki ilk Süper Lig şampiyonluğuna büyük katkı koydu.

Ertesi sene gol sayısı olarak düşük kalsa da, asistleri ile takımımızı sırtlayan bu yetenekli isim 2011-2012 sezonunun kış transfer döneminde Sebastian Pinto, 2012-2013 sezonu başında Fernando Belluschi gibi hem dil olarak, hem oyun anlayışı olarak anlaştığı iki ismin katılım ile istatistiksel olarak adeta patlama yaşadı. (2011-2012 sezonu – 48 maç  -15 gol – 17 asist /// 2012-13 sezonu – 41 maç – 19 gol – 20 asist) Bu muhteşem performanslar onu bir şehrin umudu, sevgilisi, kahramanı konumuna getiriyordu.

Evet, bahsettiğim isim Pablo Martin Batalla.

Kendisi ile alakalı 19 Şubat 2013 tarihinde bir spor sitesi bloğunda yazmış olduğum bir yazıda şu ifadeleri kullanmıştım : “Evet, kendisi kimilerine göre bir Alex olmayabilir, belki de bir Hagi hiç değildir. Hatta kimileri Fernandes’e dahi tercih etmez onu. Ama o 2,5 milyon nüfuslu bir şehrin gözbebeği, taraftarların sevgilisi, mahalle aralarında futbol oynayan çocuklarının ismini haykırdığı bir kahraman. O adaşı Pablo Picasso edasıyla, ayaklarıyla bir şehrin hayallerini çizen küçük dev adam Pablo Martin Batalla. Bursaspor taraftarlarının hiç bitmeyecek şarkısı, herkes bir yana o bir yanası… “

Sonra o kötü sezonlardan biri 2013-2014 sezonu geldi. Batalla‘nın performansı olarak sorun yoktu. O zamana kadar iyi de oynuyordu. Kasım ayının sonlarına doğru Kasımpaşa ile oynayacağımız maçın 2-3 gün öncesinde haberlere “Batalla kampı terk etti” yazısı düştü. “Sakatlık mı yaşadı acaba ?” diye düşünüp haberin detaylarını okumaya başladığımda başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Batalla’nın ailesiyle İstanbul‘da olduğu, menajeri vasıtasıyla kulüpte oynamak istemediğini ilettiği, ülkeyi terk edeceği, içeride bir miktar alacağı olduğu, bu parayı almadan bu davranışının sebebini söylemeyeceği falan yazıyordu. İnanamamıştım. Bir oyuncu kaptanı olduğu, bu kadar çok sevildiği, taraftarların en kötü günlerde dahi toz kondurmadığı konumdayken, efsane statüsündeyken nasıl olurdu da bu şekilde bir vedayı tercih ederdi? İnsan sevdiği kişilere kötülüğü yakıştıramaz  ama sonra sevdiği kişiden darbe yediğinde en çok o zaman yanarmış. O zaman anladım ve Batalla‘ya olan o büyük sevgim, büyük bir hayal kırıklığına dönüşmüştü.

Sonrasında onun Beijing Guoan macerası ile bizim tarafımızdan ise Batalla performansına hasretle geçen dönemler başladı. Kimimiz onun yokluğundaki maçlarda o efsane “La la la lay lay la Pablo Martin Batalla” yapmaya devam etti, benimde dahil olduğum bir kesim ise gidiş şeklini hiç bir zaman içine sindiremedi ve sustu. Ama hepimizin ortak bir noktası vardı…

10’u gerçekten özlüyorduk.

2 sene sonra 2015-2016 sezonu devre arasında dönüş söylentileri başladı. Çevremdeki herkes bilir, gelmesini istemiyordum. Biliyordum, ihtiyacımız vardı. Biliyordum, gelince yine takımı şaha kaldıracaktı…

Bunlardan yana hiç bir şüphem yoktu lakin ben hala gidiş şeklinde takılıp kalmıştım…

Ne bileyim abi …

O Batalla’ydı…

Elbet bir gün gidecekti. Ancak böyle aniden, birilerine kızıp onu çok sevenleri, “Olsun, Batalla’mız var” diye ona inanan yürekleri bu şekilde bırakmamalıydı. Ben hiç böyle bir veda hayal etmemiştim. Son maçında Totti’nin vedası gibi tribünlerde ağlayacaktık. Omuzlarda, tezahüratlarla hava alanına girecekti. Nemli nemli gözlerle Bursasporlular’a el sallayacaktı…

Şahsım adına benim bu hayallerimi yıktığı için onu affedemiyordum…

O yüzden gelmesini istemiyordum.

Şuna eminim binlerce insan benimle aynı hisleri paylaşmıştır. Hem gittiğinde, hem gelişinde…

Ne olursa olsun, o bu kulübün ve bizlerin efsanesi. Sene sonunda ülkesine döneceğini açıkladı. Kendi adıma 10’a şunları demek isterim; Pablo, bize Beijing Guoan’da geçirdiğin süre kadar borçlusun. Çünkü sen başkalarının suçlarının faturasını bize kestin. Biz o zamanki gidişini hak etmedik. Şimdi senden benimki gibi kırdığın kalpleri telafi etmeni rica ediyorum. Sen bize 2 sezon borçlusun aslında…

Ama hepimizin olduğu gibi senin de hayallerin var. 1 sene daha kalırsan sana olan tüm kırgınlıklarımı unutacağım. 1 sene daha kal ki seni hayal ettiğim şekilde bir vedayla hayallerine uğurlayabileyim. Ardında kırık bir kalp bırakma işte…

Çok şey mi istedim?

Lütfen…